Agroturystyka

Zespół klasztorny misjonarzy (XVII-XIX w.) to najciekawszy zabytkowy obiekt w Siemiatyczach. Zespół dawnego kościoła i klasztoru reformatów otoczony jest fantazyjnie ułożonym murkiem. Kościół pierwotnie drewniany z 1456 roku. Podczas panowania Radziwiłłów w Siemiatyczach zmieniony w zbór protestancki.

Obecny murowany kościół w stylu barokowym powstał z fundacji rodu Sapiehów, kiedy dobra siemiatyckie stały się ich własnością. Został zbudowany w latach 1626 - 1637 przez hetmana wielkiego litewskiego Lwa Iwanowicza Sapiehę herbu Lis oraz jego syna Kazimierza Leona Sapiehę.

Kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny został konsekrowany w dniu 15 sierpnia 1638 z przez ks. Jana Chrzciciela Zamojskiego, biskupa łuckiego w latach (1654-1655). Na zaproszenie ówczesnego proboszcza siemiatyckiego ks. Michała Korwin Krassowskiego i księcia Michała Józefa Sapiehy przybyli do Siemiatycz księża misjonarze św. Wincentego á Paulo (CM), przejmując parafię 29 września 1719 roku. W dniu 3 lipca 1722 roku został podpisany dokument przekazania parafii, kościoła i pozostałego beneficjum konwentowi oo. misjonarzy przez ks. bp diecezji łuckiej Stefana Rupniewskiego.

Obecny drewniany kościół w Tokarach w stylu narodowym (synteza architektury Małopolski i Podkarpacia) został wzniesiony w latach 1934-1935, według wcześniejszego projektu krakowskiego architekta Wincentego Wdowiszewskiego (1849-1906). Jego budową kierował ks. Mieczysław Kasprowicz (ur. 1904), ówczesny proboszcz (1933-1939). Konsekracja świątyni odbyła się 13 czerwca 1935 roku, w czasie wizytacji kanonicznej ks.Kazimierza Bukraby (1885-1946), biskupa pińskiego (1932-1946). W czasie ostatniej wojny kościół szczęśliwie ocalał, chociaż wieś Tokary została podzielona w 1945 roku granicą państwową.

Przy północnej stronie rynku stoi barokowo-klasycystyczny kościół św. Stanisława, ufundowany przez kanclerza Michała Fryderyka Czartoryskiego w 1780 r., ze stiukowymi dekoracjami. Jego projektantem był prawdopodobnie Jan Samuel Becker. Ukończył budowę w 1791 r. generał ziemi podolskich Adam Kazimierz Czartoryski. Stiuki zdobią również jasne wnętrze oraz fronton świątyni. Po powstaniu styczniowym zamknięty od 1866 do roku 1905 roku. W tym czasie nieskutecznie próbowano zamienić go w cerkiew. Poprzedni stojący w jego miejscu kościół z 1620 r. spłonął w 1775 r. Kościół otoczony jest murem z murowaną barokowo-klasycystyczną bramą-dzwonnicą z 1823 r. zbudowanym przez ks. Marcina Niemyskiego.

Kościół murowany z cegły i otynkowany, jest zbudowany na rzucie prostokąta. Usytuowany jest po środku cmentarza przykościelnego, fasadą zwrócony na południe. Otoczony murem tynkowanym, krytym dachówką z bramą – dzwonnicą na osi głównej. Ta brama stanowi integralną część muru okalającego cmentarz przykościelny i zawiera na piaskowcu wyryty napis z rokiem 1823 i nazwiskami osób, których staraniem ogrodzenie i brama zostały wykonane.