Kiedy ktoś jest w pobliżu zbiornika wodnego i słyszy uporczywy odgłos jakby ”U” to znak, że w zbiorniku jest kumak. Mała, wodna żabka o silnym głosie. A jeśli już tę żabkę wypatrzy się w wodzie, co nie jest łatwe, bo potrafi się świetnie zamaskować wśród zarośli lub w rzęsie, to może podziwiać, jak podgardle rozciąga się na kształt worka.
Kumaki są ciepłolubne i bardzo silnie związane ze środowiskiem wodnym. Przypominają małe ropuchy, ale są od nich mniejsze i mają delikatniejszą budowę. Chropowata skóra pokryta jest licznymi, okrągłymi brodawkami, a jej gruczoły zawierają jeden z najsilniejszych jadów wśród krajowych gatunków płazów (stąd też kumaki nie mają zbyt wielu naturalnych wrogów). Jad ten jest jednak wydzielany tylko podczas silnego podrażnienia i przy umiejętnym postępowaniu kumaki są niegroźne dla człowieka. Zwierzęta te przejawiają największą aktywność w czasie dnia. Wierzch ciała jest natomiast czarno-brązowo-szary.
Dorosłe kumaki zjadają wszelkiego rodzaju drobne owady i ich larwy (zarówno wodne, jak i lądowe), a także wodne skorupiaki i mięczaki oraz pierścienice. Są żarłoczne, jednak gdy mają wybór wolą miękkie ofiary (nagie ślimaki, dżdżownice) od twardopokrywych chrząszczy. Podczas polowania kumaki podkradają się w pobliże zdobyczy (na odległość kilku centymetrów), po czym jednym susem ją łapią. Jeśli ofiara jest schwytana na lądzie nierzadko nurkują wraz z nią pod wodę. Do największych naturalnych wrogów kumaków należą tchórze, norki, niektóre ptaki drapieżne oraz zaskrońce i żmije. W sytuacji bezpośredniego zagrożenia (np. osaczony przez jakiegoś drapieżnika płaz ten przewraca się na grzbiet, wypina brzuch i wygina kończyny w taki sposób, że widoczne staje się jaskrawe ubarwienie partii brzusznej (tzw. refleks).
| « poprzednia | następna » |
|---|
